Het is nog donker als we wakker worden van voetstappen op het dak: het is 6.00 uur, de Kea’s zijn er nota bene een uur eerder bij dan gisteren! Ze blijven ons niet al te lang pesten waardoor we nog even kunnen blijven slapen. Tijdens het ontbijt blijven ze in de buurt op andere campers zodat we ze ook bij daglicht kunnen zien en fotograferen, merkwaardige beesten! Vandaag staat er weer een lange reisdag in de camperbus op het programma. We verlaten Mt. Cook via dezelfde weg als we gekomen zijn maar na ongeveer 10 km. is de weg versperd. Drie keer raden waardoor… jawel, een schaapskudde die onder begeleiding van herder en hond op weg is van de ene berghelling naar de andere een stukje verderop. Een bekend verschijnsel in Nieuw Zeeland maar pas de eerste keer dat wij ermee geconfronteerd en dat terwijl we er al bijna 3.000 kilometer op hebben zitten. Na dit kleine oponthoud vervolgen we onze weg via de SH8 naar Omarama en de SH83 via Kurow naar Oamaru. Het landschap is ondertussen weer totaal anders. Gletsjers zijn vervangen door bergen begroeid met dor grasland en uiteindelijk doemt in laatstgenoemde plaats de Pacific Ocean weer op want we zijn aan de oostkust beland. De camper wordt weer voorzien van een week boodschappen en we rijden de SH1 af naar Dunedin. Ongeveer 50 km voordat we hier aankomen stoppen we in Mouraki voor een vreemd fenomeen op het strand aldaar: de Mouraki Boulders. Dit zijn kogelronde stenen van plm. twee meter doorsnee die op het strand liggen. Volgens geologen zijn dit mineralen die 50 miljoen jaar geleden op de zeebodem zijn ontstaan. Volgens de Maori zijn het echter aangespoelde voorraadmanden van de kano van de goden, Waka Atua. Richting Dunedin verandert niet alleen het landschap maar ook het weer! Geen strakblauwe lucht meer zoals de afgelopen dagen maar veel laaghangende bewolking en een hele straffe noordoostenwind die aan de camper sleurt. Na een lange afdaling rijden we Dunedin in en volgen borden Peninsula (schiereiland). Net als Christchurch heeft ook Dunedin een schiereiland ‘voor haar deur’ liggen maar deze (Otago Peninsula) is veel kleiner dan Bank’s Peninsula 350 km noordelijker. De weg ernaar toe is ook een verhaal op zich want hij is hooguit 3-4 meter breed loopt pal langs het water (hooguit 1 meter berm) en heeft nergens een vangrail! Aangezien we links rijden is één stuurfout fataal en liggen we erin, zeker met de stormachtige wind die er blaast. Uiteindelijk komen we zonder problemen aan in het gehucht Portobello waar we ons bivak voor de komende twee nachten opslaan op Portobello Village Tourist Park. We ‘boeken voor morgenmiddag een Wildlife Tour want aan het einde van dit schiereiland zijn o.a. een albatroskolonie, zeehondenkolonie en yellow eyed pinguïns te zien.