Het is regenachtig vanmorgen en er staat een straffe wind. Koud is het nog niet maar wel aanmerkelijk frisser als de afgelopen dagen. We verlaten Dunedin Holiday Park aan de zuidkant van de stad en volgen vanaf vandaag de driehoekige bordjes van de Southern Scenic Route. Een route van 320 km die de kustlijn volgt van Dunedin in het zuidoosten via Invercargill in het uiterste zuiden tot aan Te Anau in het zuidwesten van het Zuidereiland. Vooral het deel tot aan Invercargill is zeer rustig en staat bekend om zijn zeer vele, vooral Wildlife, bezienswaardigheden. Deze landstreek heet The Catlins en heb ik vijf jaar geleden in omgekeerde volgorde per fiets verkend. Toen was ik al onder de indruk zodat we het nu weer op de easy way doen want het is de moeite waard om deze bezienswaardigheden te bekijken. De eerste is de vuurtoren op Nugget Point, een klif waar veel schepen op vastliepen als ze de baai naar Dunedin in slecht weer misten. De vuurtoren, die nog steeds actief is, moet dat nu voorkomen. Op de kliffen beneden is een zeehonden kolonie te zien. Het waait hard waardoor de golven spectaculair op de rotsen beuken. We rijden een klein uurtje verder totdat we Tunnel Hill tegenkomen. Hier heeft vroeger een spoorlijn gelopen die is afgebroken maar de 246 meter lange tunnel ligt er nog en je kan er doorheen lopen. Gewapend met een zaklampje doen we dit. Het is ondertussen aardig laat geworden dus het is tijd voor een camping om te overnachten. In de Catlins zijn er niet al te veel mogelijkheden maar degene die er zijn, liggen op unieke lokaties. De dichtstbijzijnde is in het gehucht New Haven aan de Surat Bay. Ik herinner me deze plaats van vijf jaar geleden waar ik destijds op doortocht langs ben gereden en de zeeleeuwen kolonie op het strand heb bekeken. We vinden met uitzicht op de baai een plekje op New Haven Holiday Park. Niet veel later komt er nog een Tulip campervan de camping oprijden, het zijn mijn ouders die ons eindelijk hebben ingehaald! We hebben de laatste tijd dagelijks per sms contact gehouden en vandaag hebben ze ons dus te pakken. Na een hartelijk weerzien gaan we eerst op het strand de zeeleeuwen met een bezoekje vereren (ze laten zich gewillig fotograferen als je maar minstens 10 meter afstand bewaart) en onder het eten wisselen we de verhalen uit van alle belevenissen van de laatste weken. Omdat we nu zo’n beetje dezelfde route afleggen, rijden we voorlopig met elkaar op.