De nacht was zeer onrustig met als voornaamste oorzaak de dito weergoden. Striemende regenbuien en zelfs hagelstenen geselen onze campers terwijl de toch al stormachtige wind er met windstoten een schepje bovenop doet en ons behoorlijk heen en weer doet schudden. Wederom zijn de beukende golven voor ons met een diepzwarte achtergrond van buienwolken erachter een prachtig decor voor de camara’s. We komen zonder problemen weg van onze plaatsen en rijden naar Slope Point. Deze kale rots waar de elementen helmaal vrij spel hebben is geografisch gezien de meest zuidelijke plek van Nieuw Zeeland. Er staat een bord met de coördinaten erop en een pijl die naar het noorden (Evenaar 5.140km) en het zuiden (Zuidpool 4.803km) wijst. Verder zuidelijk zullen we voorlopig niet komen. Officieel kunnen we nog iets zuidelijker door vanuit Bluff met de ferry naar Stewart Island te varen maar dat ligt voor deze reis niet in de planning. Stewart Island is nagenoeg onbewoond (er wonen slechts 400 zielen) en er zijn bijna geen wegen waardoor je er alleen kunt lopen en vissen. Dat laatste doet mijn achterneef Kees (die we vandaag in Invercargill gaan opzoeken) daar dus wellicht kunnen we een volgende keer met hem mee. Slope Point is de laatste attractie in de serie en we verlaten The Catlins. Een paar leuke dagen liggen achter ons. We vervolgen met de storm tegen de Southern Scenic Route waarbij het goed sturen is om de camper recht op de weg te houden. Door de bovenbouw op onze Toyota Hiace (totale hoogte 2,80m) vangt-ie behoorlijk wat wind. We komen in Invercargill aan dat de meest zuidelijke stad van Nieuw Zeeland is. We zitten hier 915 km van Picton en 1575 km van Auckland vandaan. Op de kilometerteller van onze camper staan er ondertussen al dik 3000. We regelen bij de Tourist Information een aantal excursies voor het weekend. Zaterdag gaan we naar de Glow Worm Caves (grotten met glimwormen) in Te Anau en zondag gaan m’n ouders met een bus een dag naar de Milford Sound terwijl Angeline en ik gaan kayakken op de Doubtful Sound. Vervolgens rijden we naar de rand van Invercargill waar Kees en z’n vrouw Sherryl wonen. Hun ontvangst is allerhartelijkst.
We kletsen lekker bij en Sherryl maakt een heerlijk avondmaal voor ons klaar. De campers worden gestald bij de buurvrouw op het erf, wij moeten binnen slapen.