De dag begint nagenoeg wolkenloos. We melden ons om 9.30 uur bij het kantoor van de genoemde organisatie die ons na een korte briefing en busrit afzet op dezelfde parkeerplaats waar we gisterenmiddag de camper hebben neergezet om naar de Glacier Terminal te lopen. Vandaag zijn we met z’n 13-en. Craig is onze gids en naast Angeline en m’n pa en ma zijn er nog acht anderen die graag de gletsjer van dichtbij willen meemaken. Omdat het begin van de gletsjer zeer gevaarlijk is (er breken regelmatig stukken af) lopen we eerst over een steil pad met zelfs een ladder en kettingen om je aan vast te houden en je veilig langs een afgrond te leiden. We zijn nu ongeveer 200 meter boven de vallei en vanaf hier is het veilig genoeg om de gletsjer op te gaan. Voor extra grip krijgen we stijgijzers onder. Vanaf nu begint het dus echt: we lopen over een gletsjer. Craig leidt ons tussen grote scheuren door, over ‘bergen’ en door tunneltjes. Overal stoomt water of liggen rotsblokken, variërend van kleine stenen tot enorme keien. Het maakt het alleen maar indrukwekkender als je nagaat dat het ijs dit allemaal eens heeft losgewrikt en nu met zich meevoert. Fox Glacier is 17 km lang en heeft een denivellering van maar liefst 2.750 meter. Hij begint op plm. 3000 meter hoogte en eindigt op ‘maar’ 250 meter boven zeeniveau. Door de steilte en de jaarlijkse enorme hoeveelheid neerslag (in de bovenste regionen valt gem. 15 meter sneeuw per jaar!) is het bovendien één van de snelst bewegende gletsjers ter wereld. De terminal verschuift 20 cm per dag maar in de ijsval kan dit 2 meter per dag bedragen. Ter vergelijking: een gletsjer in Zwitserland of Oostenrijk verschuift hooguit enkele centimeters per jaar! Naast enkele gletsjers in Chili en Noorwegen, zijn Fox Glacier en de buurman Franz Josef Glacier de enige ter wereld die in het regenwoud eindigen.

We lopen ondertussen vrolijk verder terwijl Craig ons de weg wijst en van alles over de gletsjer verteld. Helaas gaat ondertussen de zon schuil achter enkele flinke wolkenvelden maar hierdoor komt juist de diepblauwe kleur van het ijs ook weer goed tot zijn recht. Na de lunch verorbert te hebben op een paar enorme rotsblokken lopen we verder omhoog tot de onderste ijsval begint. Dit deel van de gletsjer is absoluut ontoegankelijk door de enorme scheuren en ijsformaties. Zelfs de meest ervaren alpinisten kunnen dit deel niet beklimmen en moeten verder over de naastgelegen bergwanden of met een helikopter naar het deel boven de ijsval. Een tweede enorme ijsval bevindt zich op ongeveer 2.600 meter hoogte. Het is ondertussen hoog tijd om met de afdaling te beginnen. Op het oog lijkt de aangewezen route onzin maar toch is het verbazingwekkend dat Craig de weg vindt over o.a. in het ijs uitgehakte traptreden. We verlaten de gletsjer op dezelfde plek waar we ‘m hebben beklommen en lopen een stijl rotspad vlak langs de gletsjer naar beneden. Eenmaal bij de terminal aangekomen laat hij ons onder de afscheiding door zodat we bijna naast de terminal staan. Toch moeten we zeker 50 meter afstand bewaren want we horen en zien constant ijs en stenen naar beneden vallen. We lopen terug naar de bus die ons weer terugbrengt naar het dorp. Een schitterende dag zit erop.

Echt de moeite waard! Omdat ondertussen de zon weer volop schijnt gaan we na het eten naar Lake Matheson. Dit meer ligt ongeveer 6 km van Fox Glacier verwijderd en zie je in iedere reisgids en boek over Nieuw Zeeland staan. Het is nl. beroemd om zijn spiegelgladde water waarin bij helder weer Mt. Cook en Mt. Tasman prachtig te zien zijn. Bij voorkeur moet je vlak vóór zonsopgang of zonsondergang hier aanwezig zijn. Omdat we morgen niet zo vroeg willen opstaan en het bovendien de vraag is hoe het weer dan zal zijn, gaan we nu. Helaas zijn de genoemde bergtoppen in wolken verstopt maar het water rimpelt nauwelijks zodat toch hele mooie plaatjes geschoten kunnen worden. Op een gegeven moment verschijnen de toppen heel even tussen de wolken door. De hele entourage is er fantastisch. De vele sandflies die er rondvliegen vergeet je bijna door… Terug op de parkeerplaats zien we een hele koppel Kea’s die hier de nodige stampij maken en ravage aanrichten. Hel plaatselijke café heeft al maatregelen genomen door een oude stoel op het dak te leggen waar ze hun agressie op kunnen botvieren. Het blijven een stelletje muiters! We komen terug op de camping in het donker, einde van een fantastische dag!