Vannacht heeft het geregend en ook vanmorgen worden we niet wakker van het zonlicht in de camper maar gewoon van de wekker. We hebben zitten dubben wat we doen met de kayak trip en het evt. vervroegen van de ferry overtocht naar dinsdagavond. We besluiten om eerst naar Westport te rijden, daar op internet nogmaals de weersvoorspelling te checken en aan de hand hiervan een definitief besluit te nemen. Zo gezegd zo gedaan.

Voor Westport brengen eerst nog even een bezoekje aan de zeehondenkolonie op Cape Foulwind. In de bieb van Westport lezen we dat in Abel Tasman NP maandag de zon nog uitbundig schijnt en dat dinsdag de bewolking toeneemt en er ’s middags mogelijk een bui valt. Dat is een ander verhaal dan we zondag hoorden! We besluiten daarom om alles bij het oude te laten. We boeken een halve dag sea kayakken en kunnen dan ’s middags evt. nog verder lopen voordat we met de watertaxi terug gaan. De ferry overtocht laten we gewoon op woensdagavond staan. Dat betekent wel dat we nu nog een dikke 200 km moeten rijden, dat wordt een latertje vandaag want het is al ver in de middag. Voor de zekerheid bel ik even met Old Mc Donalds Farm of ze twee plekken vrij houden. In Westport verlaten we de West Coast en vervolgen de SH6 richting Nelson. De route voert langs de Buller River en deels door een Gorge, een smalle kloof waarin op sommige plaatsen de weg deels is uitgehakt in de rotsen. Een totaal ander decor dan de afgelopen dagen aan de West Coast maar ook dit is weer zeer de moeite waard. Ongeveer 10 km voor Murchison hebben ze over de rivier een Swingbridge (hangbrug) aangelegd die met 110 meter de langste van Nieuw Zeeland is. Wij stoppen even voor een wandelingetje. Hij ‘swingt’ in ieder geval behoorlijk en het is bovendien een one lane bridge (veel gewone bruggen in Nieuw Zeeland zijn maar enkelsporig en worden daarom zo genoemd) waardoor het leuk is als jet elkaar moet passeren. Laat ik het netjes uitdrukken: als je bij de Weightwatchers bent moet je toch echt terug naar het begin… 30 kilometer voor Nelson buigen we linksaf en nemen de weg naar Motueka door de Motueka Valley. Het is een bochtige weg die overigens wel goed te berijden is. Opnieuw is er doek opgetrokken: weer een nieuw decor! Ditmaal poreuze kalksteen rotsen met vliegdennen en dergelijke. Duidelijk een teken dat de neerslaghoeveelheden aanzienlijk lager zijn dan aan de West Coast. Via Motueka rijden we naar Kaiteriteri maar de oude Mc Donald blijkt z’n farm 8 km verderop Marahau te hebben gebouwd, foutje van Lonely Planet (die geeft Kaiteriteri aan) en van deze auteur dat-ie het niet even heeft nagevraagd mij de reservering vanochtend. We komen er rond 19.00 uur aan en het is inderdaad een zeer aangename plek om te vertoeven. Een terrein van 50 hectare met allerlei beesten en daartussen een terreintje waar wij met onze campers kunnen bivakkeren.