Vanmorgen gaat de wekker wel erg vroeg (6.30 uur) maar we moeten ons ook om 7.45 uur al melden bij Kaiteriteri Kayaks in Marahau voor onze expeditie over de Tasman Zee. We zijn maar met vijf gasten en onze gids Emo. Na een korte briefing is het tijd om aan boord te stappen van de kayak. Doordat het eb is (het getijdeverschil bedraagt momenteel maar liefst 3,5 meter en kan zelf oplopen tot 5 meter!) hebben we een gigantisch stuk zand liggen tussen de wal en onze kayaks. We varen met een noorwestenwind tegen van baai naar baai. Tussendoor hebben we flinke tegenwind maar in de luwte van de baaien is het heerlijk rustig peddelen. Tot onze grote vreugde is de lucht nog steeds blauw en schijnt er een heerlijk zonnetje. Toch komen er op een gegeven moment regendruppels naar beneden en is er aan de horizon bewolking te zien met een schitterende regenboog. Het geheel komt echter niet dichterbij en blijft op grote afstand. Een raar verschijnsel dat te maken heeft dat de sterke wind de regendruppels kilometers ver meevoert en ze dan pas naar beneden komen. We kayakken vrolijk verder maar stoppen helaas iets eerder in de baai Watering Cove i.p.v. Anchorage Bay doordat de wind dermate sterk is dat het beruchte laatste deel, de Mad Mile, geen 20 minuten maar meer dan uur zal kosten. Bovendien is het niet verantwoord nu daarlangs te varen aangezien er geen strand is maar slechts rotskust. In Watering Cove zijn m’n pa & ma inmiddels afgezet door de watertaxi want we gaan aansluitend een stuk lopen van de Abel Tasman Track richting Bark Bay.
Hiervoor moeten we bij Anchorage kiezen of we de low tide route nemen over het drooggevallen wad of de high tide route eromheen door het bos. De laatste duurt een half uur langer. Omdat het nog ruim twee uur duurt voordat het hoog water is kiezen we voor de eerste optie. Dat gaat heel lang goed totdat we bij een flink stuk water komen. De schoenen gaan uit en we waden er doorheen, het water komt iets verder dan kniehoogte dus dat gaat prima. Even verderop hebben we een grotere uitdaging. Hier is de zee alweer een flink stuk opgeschoten en ziet het er ook behoorlijk diep uit. De broek gaat ook uit (zwemboek zit er nog onder van het kayakken…) en we kiezen uiteindelijk voor de officiële route waar we een paar andere wandelaars ongeveer tot hun middel door het water zien waden, dat gaat dus wel goed. Alleen de vele schelpen en kokkels op de bodem doen zeer aan de voeten maar daar worden ze (en wij) hard van. Aan de overkant aangekomen trekken we alles weer aan en vervolgen onze weg. We ontdekken dat het nog twee uur lopen is naar Bark Bay en constateren dat we een probleem kunnen krijgen met het halen van de watertaxi.
Aangezien we nu bij Torrent Bay zijn en de watertaxi hier aanstonds ook stopt, besluiten we hierop te wachten en te kijken of we meekunnen. Zo niet, dan wachten we op de volgende. Met dit heerlijke weer is dat ook geen straf. De watertaxi heeft nog vier plaatsen over voor ons zodat we koers zetten terug naar Marahau waar we een half uurtje later arriveren. We drinken nog iets in het Park Café en gaan dan terug naar Old Mc Donalds Farm waar we de wasmachine maar weer ‘ns z’n werk laten doen. We sluiten deze mooie dag af met een maaltijd van de Frietkot die op de camping aanwezig is. De Worksburger (formaat dubbele Big Mac maar dan met bacon, ei, ananas, hamburger en sla) smaakt meer dan uitstekend, net als de Hamburger Speciaal (moet je ff uitleggen wat daarop zit) van Angeline en de Fish & Chips van m’n pa & ma.