Ben ik tijdens deze reis al tegen een paar leuke NZ shirtjes aangelopen, Angeline slaagt daar nog niet in. Kort voor ons vertrek naar het Zuidereiland ziet ze echter een leuke hangen in een boetiekje in Wellington Centrum maar we hadden echt geen tijd om naar binnen te lopen. Dat moet dus vanmorgen even. We parkeren de camper even in hartje centrum en dat is voor Nieuwzeelandse begrippen een duur geintje ($3-5,- per uur) maar voor Hollandse een koopje. Ga maar na: waar kan je in Amsterdam Centrum voor gem. €2,- per uur je auto parkeren?

Dat redt je nog niet eens in Apeldoorn! Wellington vormt daarbij overigens een (dure) uitzondering want in steden als Dunedin, Nelson en Invercargill betaalden we tussen de $0,50 en één Dollar per uur! Angeline vindt d’r winkeltje en truitje (is duurder dan die drie van mij bij elkaar, vrouwen hè? ) en is dus ook tevreden. Er vallen flinke plensbuien in Wellington dus het is de hoogste tijd om te gaan rijden. We moeten weer de nodige uurtjes vandaag want het doel is het Tongariro National Park en da’s al gauw een 350km rijden. Op zich een makkelijke route, we volgen het grootste deel van de dag de SH1. Je merkt meteen dat het Noordereiland dichterbevolkt is dan het Zuidereiland want het is flink drukker. Toch is er maar tot 20 km buiten Wellington een vierbaans snelweg, daarna is het ‘gewoon’ weer tweebaans met af een toe een inhaalstrook voor langzaam verkeer. Via Levin, Bulls en Taihape schiet het lekker op. Bijna overal kunnen we de maximum snelheid van 100 km/uur rijden, tot Bulls is het haast saai te noemen. Daarna wordt het landschap heuvelachtig met een paar flinke exemplaren waar wij overheen moeten. De zon schijnt ondertussen lekker tussen de stapelwolken door, een beetje Hollands weer. Met hooguit 18 graden krijgt een shirtje met lange mouw de voorkeur boven een t-shirtje. Vanaf Waioru verandert het landschap voor ons: tussen de wolken door doemen plotseling de vulkanen Mt. Ruapehu (2.797m), Mt. Ngauruhoe (2.287m) en Mt. Tongariro (1.967m) op. Eerstgenoemde is nog steeds actief en is in 1986 voor het laatst tot uitbarsting gekomen. Desondanks herbergt het een populair skigebied, van juli tot november kan hier prima worden geskied. De tweede vulkaan (spreek uit: Nauroehoe) is een typisch voorbeeld van een vulkaan met een schitterende kegelvorm. Deze vulkaan is gebruikt als decor voor Mt. Doom in de Lord of the Rings triologie. De SH1 loopt ten oosten van deze bergketen langs en wordt hier Desert Road genoemd. Da’s ook vrij duidelijk te zien want er groeit nagenoeg niets, slechts wat gras. Voor de rest zie je (lava)stenen en heeft de harde wind vrij spel over de steppe-achtige hoogvlakte. Tussen donkere regenwolken door zien we langzaam de bovenste delen van genoemde bergen en ze zijn wit besneeuwd! Een schitterend gezicht wat we uiteraard op DV band en XD kaart vastleggen. Niet ver van Turangi slaan we linksaf de SH46 op en rijden langs Lake Rotoaira totdat we weer linksaf slaan de SH47 op richting het plaatsje National Park. We rijden nu als het ware tegen de klok in vanuit het zuiden naar het noorden en nu naar het westen om de vulkanen heen. De contouren en toppen worden langzaam steeds duidelijker doordat ook de wolken rond de toppen langzaam verdwijnen. Vlak na de afslag naar het wintersportoord Whakapapa Village dat op de flanken van Mt. Ruapehu ligt, is aan de rechterkant van de weg Discovery Lodge gevestigd. Een accommodatie met motelkamers, cabins maar ook kampeerplekken en bovendien een schitterend uitzicht op Mt. Ruapehu en Mt. Ngauruhoe. Dit wordt onze stek voor de komende twee dagen. De weersvoorspelling voor morgen is nl. dermate gunstig dat we de beroemde Tongariro Crossing gaan lopen (hierover morgen meer). Vanaf de camping vertrekt een shuttlebus die al om 6.30 uur morgenochtend vertrekt dus na een stevig bord pasta en het klaarmaken van proviand en benodigde kleding duiken we vroeg onder de wol.