Het is stervens koud en nog aardedonker als om 5.30 uur het alarm van m’n mobieltje afloopt. Wat een tijd om op te staan zeg! Gelukkig hebben we stroom dus zetten we het elektrische kacheltje even aan dat tot de standaarduitrusting van de camper behoort. Niet gedacht eind januari dat we zo blij zouden zijn met dit ding! Het wordt langzaam licht als we om 6.30 uur met nog ongeveer 20 gasten naar het beginpunt van de track worden gebracht. Het is strakblauw maar erg koud, hopelijk blijft het eerste en verdwijnt het laatste! De Tongariro Crossing is één van de beroemdste eendaagse wandelingen in Nieuw Zeeland en voert over een steil vulkanisch landschap. De hele route is 17 km lang en neemt 7 tot 8 uur in beslag. Het beginpunt ligt op 1.100 meter hoogte en klimt vrijwel meteen steil omhoog naar Mangatepopo Saddle pal langs de voet van Mt. Ngauruhoe door de South Crater naar Red Crater, met 1.886 meter het hoogste punt van de route. Hiervandaan gaat het steil naar beneden langs de turquois gekleurde Emerald Lakes (ook een verplichte plaat in ieder boek over NZ) naar Blue Lake. Het moeilijkste deel van de route zit er nu op. Eigenlijk gaat het vanaf hier in één lange afdaling via de Ketetahi Hut naar het eindpunt dat op plm. 750 meter ligt. Goed gemutst gaan we om precies 7.00 uur op pad voor de eerste lichte klim voordat het steile stuk naar de Saddle begint. De zon moet nog over de toppen tevoorschijn komen dus het is nog koud en het pad deels bevroren! De klim naar de Saddle is zwaar. Steeds meer wandelaars komen ons bovendien achterop, wij waren de eerste groep op de route. Eenmaal boven wacht ons een heerlijke zon maar ook een harde, koude wind. Echt aangenamer wordt het er niet op. Bovendien verschijnen de beloofde wolken voor vanmiddag nu al, het is nog maar net 9.00 uur!

Na South Crater begint de smalle steile klim naar Red Crater, het ‘dak’ van de route. Wolkenflarden maken het zicht er niet beter op en de wind neemt toe tot stormkracht. Doordat de temperatuur hooguit enkele graden boven nul ligt, wordt de beruchte Windchill factor ook nog eens op ons losgelaten. Ondanks dat we ons uitstekend hebben gekleed (maar liefst vier lagen, incl. trui en fleecejack) gaat ook het regenjack eroverheen. Het koudste zijn nog onze handen want wie neemt er nou handschoenen mee als-ie op zomervakantie gaat?! Hadden we toch maar… Afijn, handen in de mouwen en hopen op een beetje luwte. Red Crater is gevaarlijk glad door sneeuwresten en ijs die door de elementen gisteren en eergisteren zijn gevormd. Hoe zou het hier toen in hemelsnaam geweest zijn? Eenmaal over de top gaat het steil naar beneden en neemt de wind iets af. Ook de wolkenflarden rijten uiteen zodat plotseling de zon Emerald Lakes beschijnt. Snel de camera’s tevoorschijn halen en vastleggen die beelden want 30 seconden later zit alles weer in de mist. Ondertussen zijn mijn handen nagenoeg bevroren, ik kan nauwelijks meer iets vasthouden. We lopen snel verder op zoek naar betere plekken. Via Central Crater en Blue Lake lopen we op een vlakker deel van de route, het zwaarste zit erop maar het is nog altijd 3 uur lopen naar de parkeerplaats. Doordat de route nu grotendeels gevrijwaard blijft van de ijzige wind, kunnen alle ledematen weer op temperatuur komen. Wij hebben het al koud maar we zien lieden lopen in een dun jasje, op gympies en in korte broek… Compleet onverantwoord zelfs met mooi weer, overal wordt gewaarschuwd voor zeer extreme weersomstandigheden in dit gebied die binnen enkele minuten kunnen optreden. We hebben de pas er lekker in en bereiken om 12.30 uur de Ketetahi Hut. Vanaf hier is het nog twee uur lopen naar het eindpunt. Aangezien de bus hier om 14.00 uur en 15.00 uur ons zal ophalen en in de verte ook regenbuien opdoemen, stappen we flink door om te proberen of we de eerste bus kunnen halen. Anders is het zo lang wachten. Via een goed begaanbaar pad met ontelbaar veel traptreden gaat het verder naar beneden, aanvankelijk nog door open veld maar later weer door dicht bebost terrein. Aan de vegetatie te zien valt hier ook de nodige neerslag want het ziet er regenwoudachtig uit. Eén voordeel: hier geen sandflies! Het is 13.40 uur als we plotseling vanuit het bos de parkeerplaats oplopen, we zijn er!!! Het laatste deel vanaf de hut ging in vijf kwartier, de hele track in iets meer dan 6½ uur. We zijn in ieder geval behoorlijk moe en erg blij als even na 14.00 uur de bus van Discovery Lodge ons weer komt ophalen. Eenmaal op de camping doen we de rest van de middag weinig meer. Even een uurtje de oogjes dicht, lekker eten en ’s avonds de ervaringen vastleggen op de harde schijf van de laptop. Het prachtige uitzicht van gisteren op Mt. Ngauruhoe en Mt. Ruapehu moeten we vanmiddag missen, ze zijn in dichte nevels gehuld. Gelukkig hebben we de foto’s nog zullen we maar zeggen! Een zeer enerverende maar tegelijk prachtige dag zit erop als je zo de foto’s terugziet in je warme camper vanachter je laptop! Tijd om te gaan slapen, morgen gaat de wekker ‘gewoon’ weer om 7.30 uur.  🙂