De lucht is strakblauw als om 6.30 uur de wekker al gaat vanmorgen. Reden van deze vroegte is dat we over een uur worden opgehaald door een bus van King’s voor een lange excursie. We gaan namelijk naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland dat over de weg is te bereiken: Cape Reinga. Dat is nog zeker 240 kilometer van Pahia vandaan. We zitten dus al vroeg in de bus die na ongeveer anderhalf uur rijden stopt in het Puketi Forest waar we ook een paar kauri’s bewonderen. Gelukkig zijn we gisteren al in Waipoua Forest geweest want dit zijn ‘kleintjes’ vergeleken met wat daar staat. We vervolgen onze weg en stoppen in Awanui voor een koffiestop bij The Ancient Kauri Kingdom. Hier maakt men van Kauri hout de meest mooie spullen, van eierdopjes tot complete tuinsets. Het Kauri hout dat hiervoor gebruikt wordt, is opgegraven uit drooggevallen moerassen. Doordat het jaar in jaar uit hier gelegen heeft, is het supersterk en nagenoeg onverwoestbaar. Men heeft berekend dat de leeftijd van dit hout tussen de 30.000 en 50.000 jaar moet bedragen! Na de koffie gaat het op naar het noorden. De SH1 is de enige doorgaande weg die in dit gebied loopt. Het is nu nog 104 km naar Cape Reinga waarvan de laatste 18km over gravel. Wij doen deze tocht met een touringcar die speciaal gebouwd is voor dit soort ritten maar met een gewone (huur)auto of camper is dit laatste stuk geen pretje. Het loopt flink op en neer en de weg is écht gravel, dus geen platgereden stukken. Geloof het of niet maar de hele weg hebben we strakblauwe lucht totdat we bij Cape Reinga aankomen 😕 . Hierdoor is komt een mooi fenomeen weinig uit de verf. Precies op dit punt botst de Tasman Zee met de Pacific en dat geeft naast de tegengestelde golven, ook een prachtig kleurverschil. Vandaag dus niet want er hangen brede wolkenvelden boven die alle kleur uit het water halen, zonde! Het is wel leuk dat we deze reis zowel aan het begin (hier) als aan het einde (Bluff op het Zuidereiland) van SH1 zijn geweest. Cape Reinga is voor de Maori heilige grond en daarom mag er niets gegeten en gedronken worden. De lunch verorberen we even verderop met een prachtig uitzicht op de Pacific. Het waait overigens verschrikkelijk hard hier maar dat zijn we deze reis wel vaker tegen gekomen, we zijn er haast aan gewend geraakt. Na de lunch rijden we weer terug maar niet over dezelfde weg. De bus slaat rechtsaf en komt bij een rivier waar-ie de zanderige bedding volgt. Er dwars doorheen dus! We komen aan bij gigantische zandduinen en hier gaat de pret echt beginnen. We krijgen een foamboard van plm. een meter lengte en lopen omhoog de duin op. Da’s geen makkie door het mulle zand. Eenmaal boven gekomen gaat de plank op het zand, ons bovenlijf erbovenop en dan volle bak naar beneden! Sturen en remmen doe je met je voeten. Sand Tobogganing noemen ze dat hier. Jammer genoeg kunnen we maar drie keer naar beneden, dan is het alweer tijd om te gaan. Gaaf is het wel, zeker nu de zon ook weer volop schijnt. Zoals gezegd zijn deze bussen zijn speciaal gebouwd voor ruig terrein en dat is de volgende 80 km nodig ook.

We rijden nl. terug over het strand van Ninety Mile Beach dat overigens geen 90 maar 64 Mijl lang is maar dat terzijde. We rijden hier met laag tij en da’s ook het enige tijdstip dàt je hier kunt rijden. Het strand ziet er nl. onschuldig is maar is het niet. Het is drijfzand! Mocht je blijven steken met je auto dan is het einde verhaal en krijg je ‘m er nooit meer uit. De eerste sleepdienst is hier 100 km vandaan… Het is daarom nadrukkelijk verboden om met huurauto’s hier te rijden. December 2005 is er toch iemand zo eigenwijs geweest. Van zijn blauwe Mercedes is nu alleen het dak nog zichtbaar…Bij Waipapakauri Beach verlaten we het strand weer en niet veel later bereiken we Awanui weer. Ditmaal wordt de stop benut om de bus schoon te spuiten want die ziet er behoorlijk zanderig uit na zo’n ritje en ook zeewater is geen vriend van auto’s, hoewel deze volledig van roestvrij materaal gebouwd is. Vanaf Awanui gaat het wel weer over dezelfde weg terug en worden we om 17.30 uur weer keurig afgezet bij onze camping. Een dag van 10 uur en bijna 500 kilometer zit erop, zeer de moeite waard! Het avondeten wordt ons door een paar brutale eenden bijna ontnomen maar snel ingrijpen voorkomt een lege maag. Al met al een zeer geslaagde dag, hopelijk wordt morgen er nog zo een.