Zoals gezegd is het maar een half uurtje rijden naar de ingang van Bryce Canyon National Park. Kort daarvoor passeren we de camping die we hebben gereserveerd en we stoppen direct even om de plaatsen te regelen zodat we dat vanavond niet meer hoeven te doen. Da’s maar goed ook want er is met de reservering iets fout gegaan waardoor er maar één plaats is gereserveerd in plaats van twee. Dit is rechtgezet waarna we even de plaatsen bekijken (erg krap, haalt het niet bij afgelopen nacht op de State Park camping…) en vervolgen onze weg naar het park. Vlak na de ingang stoppen we bij het Visitor Center waar o.a. een film over het park wordt vertoond. Omdat we net op tijd zijn voor deze voorstelling, pikken we deze meteen mee. Hierna rijden we naar Sunrise Point, het eerste beroemde uitzichtpunt. Van hier heb je al een schitterend uitzicht op de vallei beneden je met de bekende ‘Hoodoo’s’, de imposante oranje/roodgekleurde rotsformaties waarom dit park zo beroemd is.

We eten in de camper even een broodje voordat de wandelschoenen worden aangetrokken voor een pittige wandeling. Vanaf Sunrise Point loopt een wandelpad naar beneden tussen de Hoodoo’s door tot de bodem van de canyon in het bos. Hier pik je weer een ander wandelpad op dat uiteindelijk weer tussen de Hoodoo’s omhoog loopt tot Sunset Point dat op dezelfde hoogte ligt als Sunrise Point maar dan een paar honderd meter verderop. Deze wandeling is in totaal 4,6 km lang waar in de laatste anderhalve km een hoogteverschil van 180 meter moet worden overbrugd. In totaal duurt-ie twee tot drie uur, afhankelijk van het tempo. Deze combinatie van de Queens Garden Trail en de Navajo Loop is de meest populaire wandeling van dit park en wij kunnen hier bij terugkomst volmondig mee instemmen. Wat is dit een ontzettend gaaf gebied en wat zijn die Hoodoo’s grandioos! Omdat dit gebied nogal hoog ligt (gem. op 2.500 meter hoogte) zijn de winters erg koud met veel ijs en sneeuw. Als dit in het voorjaar weer gaat smelten en er in de zomer regelmatig fikse regen- en onweersbuiten vallen, kan je je voorstellen dat het erosieproces nog steeds voortduurt. Dus ook de (ver)vorming van de Hoodoo’s.

De fototoestellen maken inderdaad weer overuren. Je blijft plaatjes schieten van dit natuurfenomeen. Vooral in combinatie met de kraakheldere diepblauwe lucht maakt dit kleurenspel het nog indrukwekkender. Vooral de laatste anderhalve kilometer van de wandeling wanneer we weer naar boven moeten zijn onbeschrijfelijk. Het wandelpad loopt dwars tussen de Hoodoo’s door omhoog. Soms kan je er nauwelijks lopen zo smal is het. Omdat ik met Noraly in de rugdrager loop, is het goed opletten op de lage tunneltjes en uitstekende rotsen waar we tussendoor laveren. We hebben deze reis al veel hoogtepunten meegemaakt maar deze doet een serieuze aanval om in ieder geval in de Top Drie te komen en misschien nog wel hoger.

Wanneer we weer bij de campers zijn aangekomen loopt het al tegen de avond. We willen desondanks toch de resterende 15 mijl tot het zuiden van het park rijden en bij de verschillende ‘Overlooks’ stoppen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben er zeker geen spijt van want ook hier zijn de uitzichten schitterend. Vooral omdat we gestaag stijgen en we bij het laatste punt, Rainbow Point, op een hoogte van bijna 2.800 meter staan. Door de nog steeds kraakheldere lucht hebben we een panorama van naar schatting 100 mijl! Na deze uitzichten rijden we snel terug naar de camping (onderweg staan heel wat hertjes te grazen in de weiden langs de weg) waar we tegen het donker aankomen. Einde van weer een topdag. Morgen op naar Zion National Park dat zo mogelijk nog spectaculairder is als we alle verhalen mogen geloven.