Of het vandaag volgens de eerder genoemde Peter Timofeeff (spreek uit: Pieter Tiemofief) ook de laatste dag van de meteorologische zomer is weten we niet. Feit is dat we vanmorgen wakker worden met een strakblauwe lucht, dat het gigantisch koud aanvoelt en de bergen om ons heen witte kruinen hebben: de eerste sneeuw van het seizoen is gevallen!! De sneeuwgrens ligt op zo’n 2000 meter, maar toch. Volgens de aan ons verstrekte info kunnen we in Glenorchy heerlijk ontbijten in The Glenorchy Café, nu dat klopt. Het Breakfast Menu kan je de hele dag door bestellen en is er in verschillende variaties. Angeline doet zich tegoed aan pancakes, ik aan toast met ham & eggs, spek en gebakken tomaat. Beiden smaken prima! Naast het café staat een klein huisje met de tekst Glenorchy Fur Products. Hier maken ze allerlei kleding, vloerkleden, e.d. van possumhuiden. Er staat duidelijk bij dat het niet van platgereden exemplaren is, maar van gevangen beestjes. Ons is het te doen om de staarten. Kregen we deze volgens de info nog gratis mee, nu wordt er een bijdragen gevraagd van $0,50 die ten goede komt aan de plaatselijke kinderspeelplaats. Prima initiatief en we nemen er een aantal mee. Vervolgens stappen we in de camper en rijden terug naar Queenstown. Onderweg stoppen we regelmatig voor foto’s want de combinatie van een diepblauwe lucht, besneeuwde bergtoppen, dor grasland daaronder en als bodem een ander soort diepblauw van het Lake Wakatipu waarlangs we rijden, is beeldschoon. In Queenstown aangekomen parkeren we de campers en gaan omhoog met een gondel naar de 790 meter hoge Bob’s Peak. Vanaf hier heb je het meest fantastische uitzicht over Queenstown, eerder genoemd meer en de omringende bergen. Het is nog steeds ansichtkaartenweer. Het bergstation is ook het startpunt van een 5 uur durende wandeling naar de Ben Lomond Peak, een reus van bijna 2000 meter. Hier ligt (helaas) geen sneeuw. Omdat het al redelijk laat is lopen we een gedeelte van deze track tot de Ben Lomond Saddle. Een pittige klim die anderhalf uur in beslag neemt maar wordt beloond met, alweer, een prachtig uitzicht. Wanneer we weer terug zijn bij de gondel is het nog even tijd voor de rodelbaan (luge) die hier is aangelegd. Niet zo’n ijzige kom zoals onlangs in Turijn te zien was maar een slingerende betonbaan van ongeveer drie meter breed en 800 meter lang. Je zit rechtop in een karretje met een stuur in het midden die tevens dienst doet om te remmen. Je hebt de keuze uit een makkelijk en een moeilijk parcours. Beiden doen we en geeft veel hilariteit. Alleen hier al kan je makkelijk een dag mee zoet zijn. Queenstown ligt al in de schaduw van Bob’s Peak als we met de gondel naar beneden gaan. We blijven niet hier vannacht maar rijden nog 20 km verder naar Arrowtown waar we een prima plek vinden op Arrowtown Holiday Park.

We gaan beginnen aan de tweede helft van onze reis, de eerste zit erop. Hopelijk wordt-ie net zo enerverend alleen met iets beter weer want dat houdt niet echt over, zeker als ik het vergelijk met 2001. Te Anau laten we achter ons en we rijden verder naar het noorden. Via de SH94 en 6 komen we in Queenstown aan. Dit is qua toerisme absoluut de drukste plaats van Nieuw Zeeland, 365 dagen per jaar. Er liggen een aantal behoorlijk grote skigebieden in de directe omgeving die het een geliefd wintersportoord maken, in de zomermaanden is het absoluut de Adventure Capital of the World. Niets is te gek of je kan het in Queenstown doen: Bungyjumpen is hier uitgevonden en kan op vier verschillende lokaties waarbij de sprong varieert van 43 tot maar liefst 134 meter! Een verdere greep uit het ‘assortiment’: paragliding, skydiving, jetboating, white-water rafting, canyoning en dan nog ‘gewoon’ wandelen en mountainbiken. Heb ik tijdens mijn vorige bezoek nog een aantal van deze activiteiten gedaan, deze keer blijft het beperkt. Voornaamste reden: de behoorlijk gestegen prijzen want de Kiwi’s weten hier ècht wat geld verdienen is! We overnachten niet in Queenstown maar rijden veertig kilometer verder langs de oevers van het Lake Wakatipu naar Glenorchy. De route is schitterend in tegenstelling tot het weer want er komt voor de verandering weer een plens regen naar beneden. Het Glenorchy Holiday Park is niet van het niveau dat we gewend zijn hoewel de prijs de duurste is die we tot nu toe voor een overnachting moeten betalen ($30,- voor een powered site). De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn opnieuw dramatisch: regen en later zelfs sneeuw! We hebben de winterkleding expres thuis gelaten dus hopelijk blijven van dat laatste verschoond. Het zal wel onze planning in het honderd laten lopen dus doen we dat niet meer en bepalen vanaf nu van dag tot dag wat we doen en waar we heengaan.

De wekker gaat om 6.00 uur al af want we moeten ons even na half acht melden in Manapouri bij Adventure Kayak & Cruise. Schipper Reg en gids Katie brengen Angeline, ondergetekende en acht anderen eerst naar de andere kant van Lake Manapouri, vervolgens met een busje over een smalle gravelweg naar de Doubtful Sound waar we eerst op een andere boot stappen maar al heel snel in tweepersoons kayaks voor een prachtige tocht over deze Sound. Helaas werkt het weer zoals op alle betaalde uitstapjes tot nu toe (de tocht van gisteren even niet meegerekend, daar was het niet relevant), niet echt mee. Donkere wolken die steeds lager en dreigender worden hangen boven ons en af en toe valt er een miezerregen. Het geheel krijgt zo een mysterieus karakter. Dit weer is het hier ruim 250 dagen per jaar. We mogen van geluk spreken dat de regen tot een miezer beperkt blijft want gemiddeld valt hier 7000 mm per jaar, 10 keer zoveel als in Nederland. De schipper vertelde dat vier weken in ongeveer een etmaal maar liefst ruim 300 mm naar beneden kwam waardoor een deel van de weg die we eerder per bus aflegden, werd verwoest. We onderbreken de tocht halverwege voor een lunch op de boot en varen erna weer verder. Het is een prachtig gebied waar nooit een mens aan wal is geweest en zal komen. Wanneer we te dichtbij komen worden we meteen omgeven door Sandflies. Ik heb m’n gezicht vergeten in te smeren waardoor ik meteen wordt aangevallen en gestoken. Het probleem is dat je dat echter niet meteen voelt en als je het merkt is het al te laat… nadat de kayaks weer op de boot liggen gaat het in omgekeerde volgorde weer terug naar Manapouri waar we even na 18.00 uur aankomen. Een lange dag zit erop. Was deze tocht vijf jaar geleden achteraf het absolute hoogtepunt van mijn reis, deze keer was het anders maar niet minder mooi. Helaas geen dolfijnen en zon gezien zoals toen maar juist wel een landschap zoals het er uit hoort te zien: nevelig, donker en nat.

Dag 29. Vrijdag 24 februari
We slapen lekker uit en gaan na het ontbijt de stad in voor boodschappen en internetten. Wederom bedankt voor de reacties op ons tweede deel van dit reisverslag. Het doet ons goed om te lezen dat jullie gedachten voor even naar Down Under verplaatst worden. We zullen proberen om ook foto’s te publiceren. Ondertussen hebben we er al 900 gemaakt die nog wel even moet ontdubbelen want vaak maken we er een paar van hetzelfde object waarvan we dan de beste overhouden. Ook de videocamera snort het ene bandje na het andere vol. We zijn ondertussen de vier uur gepasseerd. Ook hiervan gaan we thuis de highlights eruit halen waarvan we een DVD gaan maken. Via de website zullen t.z.t. wel laten weten hoe je een exemplaar kunt bestellen 🙂 De Fish & Ships die Sherryl maakt zijn home made. Kees heeft de vis (Blue Cod) vorige week op Stewart Island zelf gevangen.

Dag 30. Zaterdag 25 februari

Het is tijd om weer verder te rijden. We zijn nu op het punt gekomen dat we ons vizier op het noorden gaan richten. Doel van vandaag is Te Anau, gelegen aan de rand van Fiordland National Park. Dit gebied is gelegen in het zuidwesten van het Zuidereiland en heeft zijn naam te danken aan de veertien fjorden (Sounds) die het landschap bevat. Dit gebied is uitgeroepen tot World Heritage Area en heeft een oppervlakte van 1,2 miljoen ha. Ondoordringbaar Native Forrest, Wildlife en ontelbare Sandflies (kleine zwarte vliegjes met de vervelende eigenschap van een mug. Een beet blijft rustig vijf dagen jeuken!) kenmerken dit gebied dat hoofdzakelijk via water en de lucht te bereiken is. Wegen zijn er niet, slechts enkele (populaire) wandeltracks die meerdere dagen in beslag nemen. Om Te Anau te bereiken vervolgen we vanaf Invercargill de Southern Scenic Route die de kustlijn volgt via Riverton naar Tuatapere en dan naar het noorden afbuigt. Vooral dit deel tot Manapouri is landschappelijk zeer de moeite waard. Het weer is ondertussen flink opgeknapt maar de wind blaast nog steeds behoorlijk waardoor een trui nodig blijft. Op de weg blijft het letterlijk oppassen geblazen! In te Anau checken we in op het Te Anau Top 10 Holiday Park en lopen daarna naar de oevers van het gelijknamige meer. We schepen in op een boot die ons naar de overkant brengt. Doel van deze boottocht zijn de Glow Worm Caves, grotten waarin glimwormen leven. We kunnen na een korte uitleg de grot in waar het aanvankelijk schaars verlicht is en een beek luid ruisend onder ons kolkt.

Het eindpunt is een bootje waarin we rondgevaren worden door de grot terwijl het kunstlicht hier gedoofd is. Als we naar boven kijken is het net een sterrenhemel. Ontelbare kleine blauw verlichte puntjes en draden zien we. Het zijn de larven van een vliegje die elektriciteit opwekt en zo licht geeft om zijn prooi, andere vliegen, aan te trekken. Zij raken verstrikt in de kleverige draden waarna de wormen zich tegoed doen aan deze vliegen. Hoe feller licht te geven, des temeer honger ze hebben. Een schitterend natuurverschijnsel dat even zo goed in beeld wordt gebracht. Geluid of kunstlicht doet de glimwormen al doven dus alles wordt gedaan om dit te voorkomen. Het is inmiddels al bijna schemer wanneer we terugkomen op de camping. Morgen moeten we allemaal vroeg op want er staat weer het nodige op het programma.

De nacht was zeer onrustig met als voornaamste oorzaak de dito weergoden. Striemende regenbuien en zelfs hagelstenen geselen onze campers terwijl de toch al stormachtige wind er met windstoten een schepje bovenop doet en ons behoorlijk heen en weer doet schudden. Wederom zijn de beukende golven voor ons met een diepzwarte achtergrond van buienwolken erachter een prachtig decor voor de camara’s. We komen zonder problemen weg van onze plaatsen en rijden naar Slope Point. Deze kale rots waar de elementen helmaal vrij spel hebben is geografisch gezien de meest zuidelijke plek van Nieuw Zeeland. Er staat een bord met de coördinaten erop en een pijl die naar het noorden (Evenaar 5.140km) en het zuiden (Zuidpool 4.803km) wijst. Verder zuidelijk zullen we voorlopig niet komen. Officieel kunnen we nog iets zuidelijker door vanuit Bluff met de ferry naar Stewart Island te varen maar dat ligt voor deze reis niet in de planning. Stewart Island is nagenoeg onbewoond (er wonen slechts 400 zielen) en er zijn bijna geen wegen waardoor je er alleen kunt lopen en vissen. Dat laatste doet mijn achterneef Kees (die we vandaag in Invercargill gaan opzoeken) daar dus wellicht kunnen we een volgende keer met hem mee. Slope Point is de laatste attractie in de serie en we verlaten The Catlins. Een paar leuke dagen liggen achter ons. We vervolgen met de storm tegen de Southern Scenic Route waarbij het goed sturen is om de camper recht op de weg te houden. Door de bovenbouw op onze Toyota Hiace (totale hoogte 2,80m) vangt-ie behoorlijk wat wind. We komen in Invercargill aan dat de meest zuidelijke stad van Nieuw Zeeland is. We zitten hier 915 km van Picton en 1575 km van Auckland vandaan. Op de kilometerteller van onze camper staan er ondertussen al dik 3000. We regelen bij de Tourist Information een aantal excursies voor het weekend. Zaterdag gaan we naar de Glow Worm Caves (grotten met glimwormen) in Te Anau en zondag gaan m’n ouders met een bus een dag naar de Milford Sound terwijl Angeline en ik gaan kayakken op de Doubtful Sound. Vervolgens rijden we naar de rand van Invercargill waar Kees en z’n vrouw Sherryl wonen. Hun ontvangst is allerhartelijkst.
We kletsen lekker bij en Sherryl maakt een heerlijk avondmaal voor ons klaar. De campers worden gestald bij de buurvrouw op het erf, wij moeten binnen slapen.